Kret europejski

Popularny w naszym kraju gatunek owadożernego ssaka, którego możemy spotykać na polach i łąkach, ale także w ogrodzie, sadach i prywatnych posesjach. Przez wielu jest niepożądanym gościem, ze względu na wyrządzane szkody – kret żyje pod powierzchnią ziemi. Drąży tunele i tworzy kopce z ziemi w miejscu wyjścia. Objęty jest częściową ochroną gatunkową – nie jest chroniony na terenie ogrodów, upraw ogrodniczych, szkółek, lotnisk, ziemnych konstrukcji hydrotechnicznych oraz obiektów sportowych Wbrew opiniom posiada oczy, niewielkich rozmiarów (ok. 1mm) uwstecznione i niewrażliwe na światło.Ciało kreta porasta bardzo bujne owłosienie w czarnym kolorze. Pysk ma w kształcie ryjka, wyposażony w zęby – 44 szt.Masywne, krótkie kończyny przednie wyposażone są w ostre pazury – dzięki temu może drążyć tunele w ziemi.Krety posiadają doskonały słuch, a dzięki bardzo wrażliwym na wibrację receptorom usytuowanym w ogonie i na pysku (włosy czuciowe) odbierają sygnały lokalizujące pokarm (larwy owadów, dżdżownice etc.).Kret żyje do 4 lat. Nie zapada w sen zimowy, lecz zakopuje się głębiej (ok.60 cm poniżej poziomu przemarzania). Po 28 dniach ciąży samica raz w roku – wiosną –wydaje potomstwo (2 – 7 szt.).

Mysz domowa

Mysz domowa należy do jednego z najczęściej spotykanych szkodników w otoczeniu człowieka. Długość osobnika dorosłego może sięgać 20 cm (wraz z ogonem) i ważyć ok. 25g. Charakteryzuje się smukłą budową ciała, zaostrzonym pyskiem z "wąsami" tj. włosami zatokowymi. Ogon pokryty jest pierścieniowatymi łuskami, słabo owłosiony. Mysz domowa posiada cienkie i dość długie uszy. Ubarwienie: spodnia część biaława, z wierzchu zaś szaro-kakaowa. W pomieszczeniach gdzie występują myszy można wyczuć charakterystyczny "mysi" zapach oraz ślady odchodów. Rozmnażanie myszy trwa cały rok i może osiągać 5–8 cykli rozrodczych (miotów). Młode rodzą się nagie i ślepe, a zaczynają widzieć po ok.2 tyg. od narodzin. Dojrzałość płciowa jest osiągana po ok. 2 miesiącach. Mysz żyje stadnie, tworząc gniazda. Aktywny tryb życia prowadzi głownie nocą. Mysz jest również nosicielem chorób zakaźnych tj. tyfus mysi, tularemia, tyfus plamisty, czerwonka, salmonella i dżuma, dlatego należy ją zwalczać.

Mysz leśna

Jest największą spośród innych myszy występujących w naszym kraju– wielkość to ok. 8–13cm, posiada długi ogon o długości 9–12 cm oraz jej waga sięga 20–60g. Posiada żółtawobrązowe ubarwienie z białym brzuchem, szyja jaśniejsza. Ma duże oczy i uszy. Występuje na terenie prawie całej Europy oraz w krajach tj. Iran, Turcja, Izrael, Syria, Liban.Jak sama nazwa wskazuje, mysz leśna występuje głównie w środowisku lasów– liściastych i mieszanych. Można ją również spotkać w parkach i ogrodach, z których w chłodniejszych miesiącach roku potrafi nachodzić domostwa.Jak większość gryzoni największa jej aktywność przypada w porach wieczornych i nocnych. Mysz leśna jest wszystkożerna. W jej diecie dominują różne nasiona, owoce, grzyby, pąki i pędy roślin. Żywi się również owadami, ale pokusi się nawet o pisklęta ptaków i padlinę.Okres godowy przypada w miesiącach luty–październik. Wydaje na świat 3–8 młodych w 2 – 4 miotach w ciągu roku. Ciąża trwa 23–26 dni. Młode pozostają z matką przez trzy tygodnie, a w ósmym tygodniu są już dojrzałe płciowo.

Mysz zaroślowa

Gryzoń z rodziny myszowatych, zamieszkujący obrzeża lasów, pola, zarośla i suche łąki. W Polsce pospolity. Charakteryzuje ją specyficzny sposób poruszania się tzw. łukowate skoki. Dobrze pływa i wspina się po drzewach. Aklimatyzuje się również w wysokich partiach gór – spotykana do wysokości 2000mn.p.m. Mysz zaroślowa jest aktywna po zmroku i nocą, a w ciągu dnia spędza czas w norach w ziemi – adaptując także te opuszczone po kretach czy nornikach. Buduje nory składające się z 2 pomieszczeń, z czego jedno jest jej gniazdem a drugie "spichlerzem na zapasy" tj.nasiona traw, orzeszki bukowe, laskowe, żołędzie, owoce, dżdżownice, owady, a nawet małe pisklęta ptaków. W chłodnych miesiącach gryzoń ten nachodzi domostwa, niszcząc produkty przemiału, owoce, ziarna. Mysz zaroślowa żyje 2–4 lata. Młode w 2 miesiącu życia osiągają dojrzałość płciową. Ciąża trwa 24 dni, a w ciągu roku może wydać na świat 18 młodych w 3 miotach.

Źródło: www.przyroda.mazury.pl

Mysz badylarka

Gryzoń z rodziny myszowatych,długość jej ciała wynosi od 5 – 7,5 cm, ogon jest długości ciała.Masa badylarki to 4–10 g. Posiada charakterystyczne ubarwienie – żółtawe do rdzawobrunatnego, brzuch jaśniejszy. Uszy małe, okrągłe. Występuje w środkowej, wschodniej i południowo–wschodniej Europie oraz w strefie klimatu umiarkowanego Azji. Zamieszkuje pola, wilgotne łąki, o wysokiej trawie, gęsto porośnięte brzegi rzek i jezior, zarośla oraz uprawy zbożowe. Charakterystyczne kuliste gniazda zakłada na łodygach traw na wysokości 20cm–1m od podłoża. Jest aktywna zarówno w dzień jak i w nocy. Jej dieta składa się głównie z nasion traw i ziół, pąków i pędów roślin. Żywi się również jagodami, owadami oraz ziarnami. Okres godowy trwa od kwietnia do października, wydaje 2 – 4 miotów w roku po 4 – 7 młodych. Ciąża samicy trwa 21 dni. Młode w wieku pięciu tygodni są dojrzałe płciowo.

Szczur wędrowny

Gryzoń z rodziny myszowatych, długość osobnika dorosłego może osiągać 52 cm (z ogonem), oraz ważyć do 240–550g. Wyróżnić można jego zgrupowania zasiedlające doliny rzek, wilgotne starorzecza i zlewiska, pól uprawnych i brzegi rzek. Szczura można spotkać w budynkach mieszkalnych i gospodarskich. Najchętniej zajmuje zaciszne miejsca w piwnicach, pod podłogami oraz w kanałach i urządzeniach kanalizacyjnych oraz ziemi. Zakłada gniazda w ziemi na głębokości do 40 – 50 cm lub kanałach i rurach kanalizacyjnych. Nory poszczególnych osobników są połączone korytarzami. Na powierzchni wydeptane ścieżki łączą otwory wylotowe nor. Przed otworami nor nie spotyka się kopczyków ziemi.W zimie pod śniegiem szczury nie budują tuneli, a warstwa sypkiego śniegu grubości 15 cm jest dla szczura przeszkodą nie do pokonania. Szczur może poruszać się jedynie po twardej powierzchni śniegu, wydeptując na niej ścieżki.Ciąża u szczura wędrownego trwa 21 – 23 dni. Samica rodzi najczęściej 3 – 6 razy w roku po 7 –12 młodych. Dojrzałość płciową osiągają one w wieku 3 – 4 miesięcy. Żyją 3 – 4 lata. Szczury są bardzo ruchliwe, aktywne w ciągu całej doby, głównie jednak nocą.Są bardzo ostrożne i nieufne. Wędrują tylko w grupach po kilkanaście lub kilkadziesiąt osobników, rzadko pojedynczo, zachowując się cicho.Szczur wędrowny dobrze pływa i nurkuje, ale gorzej się wspina.

Szczur śniady

Długość ciała wynosi 16–23 cm, długość ogona 18–25 cm oraz masa ciała 175–300g. Jak sama nazwa wskazuje posiada ubarwienie od szarego poprzez różne barwy pośrednie aż do czarnego, najczęściej szaro–brązowy. Spodnia część jego ciała jest jaśniejsza. Ogon pokryty jest łuskami i słabym owłosieniem. Posiada duże, cienkie i prawie nagie uszy, ostro zakończony pysk oraz dłuższy ogon od szczura wędrownego. Świetnie się wspina, chodzi po drzewach, dachach, w kanałach wentylacyjnych i po wysoko umieszczonych rurach. Jego teren najczęściej zaczyna się od wysokości 2m nad ziemią. Przebywa wyłącznie w pobliżu siedzib ludzkich, gdzie zasiedla strychy, magazyny zbożowe, poddasza, hale targowe i różnego rodzaju zabudowania gospodarcze.Jest aktywny nocą, choć w miejscach, gdzie nie jest płoszony, wykazuje aktywność całodobową. Jest wszystkożerny i mało wybredny pod względem odżywiania. Dzienna porcja pokarmu wynosi ok. 20 g. Rozmnaża się bardzo szybko. Okres rozrodczy trwa przez cały rok. Ciąża trwa od 20 – 24 dni, w jednym miocie samica rodzi od 3 – 15 młodych. W ciągu roku daje od 2 – 6 miotów. Młode rodzą się ślepe, oczy otwierają po kilkunastu dniach, a dojrzałość płciową osiągają po 3 – 6 miesiącach. Szczur śniady dożywa do 4 lat. Może żyć w dorzeczu Odry i w niektórych portach na wybrzeżu Bałtyku, ale jego zasięg nie jest dokładnie znany.Jest gatunkiem bardzo szkodliwym z punktu widzenia człowieka. Podobnie, jak szczur wędrowny wyrządza duże szkody gospodarcze (niszczy żywność, przegryza instalacje elektryczne i inne, niszczy meble itd.). Ponadto pośredniczy w przenoszeniu wielu chorób, w tym wścieklizny i dżumy.

Karczownik ziemnowodny

Gryzoń należący do rodzinny nornikowatych, posiadający doskonałe zdolności pływania i nurkowania. Często mylony ze szczurem ze względu na duże rozmiary ciała i ogona (14–20cm) z czego sam ogon mierzy nawet 13cm. Ubarwienie od czarnego do ciemno brązowego. Zgodnie z nazwą prowadzi ziemnowodny tryb życia. Kopie charakterystyczne tunele z wejściami znajdującymi się pod powierzchnią wody. Szkodnik pól uprawnych – podgryza kłącza, korzenie, zielone części roślin. Jego największa aktywność przypada nocą. Kopce ziemi które tworzy podczas drążenia tuneli są zbliżone do kopców krecich.Rozmnaża się od wczesnej wiosny do końca lata (marzec – wrzesień). Ciąża trwa jak u szczura wędrownego – 21 dni, a w miocie może znaleźć się od 2–8 osobników. W ciągu roku samica może być w ciąży 3–4 krotnie.

Nornica ruda

Jeden z drobniejszych gryzoni chomikowatych występujących w Polsce. Posiada wydłużony i cienki tułów do 10 cm, jej ogon jest słabo owłosiony i pokryty pierścieniowatymi łuskami – osiąga długość do 5 cm natomiast masa ciała wynosi ponad 30 g. Oczy są duże, pyszczek lekko zaostrzony z wąsami, uszy duże szerokie, zaokrąglone i cienkie. Nozdrza różowawe, nieowłosione. Charakteryzuje się szarym ubarwieniem sierści grzbietowej, a ogon zwierzęcia jest dwubarwny. Buduje system korytarzy tuż pod powierzchnią ziemi lub w gęstym runie. Świetnie wspina się po pniach i gałęziach drzew. W Polsce występuje na całym terenie kraju. Prowadzi zmierzchowo – nocny tryb życia, ale wychodzi również za dnia w poszukiwaniu pokarmu. Należy do gatunku osiadłego, podziemne korytarze z kryjówkami wykonuje w bezpośredniej bliskości pożywienia i kopców, zwykle pod drzewami oraz leżącymi pniami drzew (możliwość bezpiecznego i szybkiego schronienia się w razie niebezpieczeństwa). Jest ssakiem płochliwym. Jak większość nornikowatych żywi się pokarmem mieszanym – wiosną i latem są to liście, zioła, owady, larwy, nasiona, pąki drzew, kora, porosty, a czasem pokarm zwierzęcy. Jesienią i zimą żywi się owocami, nasionami, nadziemnymi częściami roślin zielonych, a także kłączami oraz bezkręgowcami. Przy niedoborze pożywienia żeruje na korze młodych drzew i wówczas jest traktowana jako szkodnik, zwłaszcza w szkółkach leśnych. W razie braku dostatecznej ilości pokarmu ciężarne samice mogą wchłaniać zarodki uzyskując składniki odżywcze. Ciężarna samica nornicy rudej zjada więcej bezkręgowców niż samica nie zaangażowana w rodzicielstwo. Przeciętna nornica potrzebuje około 25 g świeżej paszy zielonej lub 5 g paszy treściwej, to jest około 15 kcal/dobę. Przeciętne zwierzę tego gatunku może przeżyć bez pokarmu około pięciu dni. Poród i rozwój młodych jest ściśle związany z okresem największej dostępności pożywienia. Nornica zakłada całe systemy korytarzy w darni lub tuż pod powierzchnią ziemi, wśród których buduje kuliste gniazdo z mchu i traw. Tam przychodzą na świat ślepe i nieowłosione młode. Jest ich od 3 – 7 sztuk. Szybko rosną, po około 12 – 14 dniach otwierają oczy. Z matką pozostają przez trzy tygodnie. Po około 25 dniach życia przestają się odżywiać mlekiem matki i opuszczają gniazdo. Młode uzyskują pełną dojrzałość płciową w wieku 8 – 9 tygodni. Rozmnażanie jest bardzo intensywne – nornica ruda w ciągu jednego roku może wyprowadzić 4 mioty, co daje przeciętnie 20 młodych rocznie. Ciąża samicy trwa około 24 dni. Źródło:www.wikipedia.pl